Rozdział 9

JULIA

Kiedy rano weszłam do kuchni, Matt już tam siedział i pochłaniał swoje śniadanie. W mieszkaniu było tak cicho, że miałam nadzieję iż jeszcze śpi i będę mogła na spokojnie wszystko przemyśleć. Widać cała nieprzespana noc niewiele mi dała. Niestety Amerykanin zauważył mnie zanim jeszcze zdążyłam wycofać się z pomieszczenia.
- Hej. - powiedział z pełnymi ustami, a ja tylko kiwnęłam głową na powitanie.
Wyglądał całkowicie normalnie, tak jakby nie przejął się naszym wczorajszym pocałunkiem, tymczasem ja nie wiedziałam jak powinnam się zachować, czułam się strasznie niezręcznie. Ponadto miałam wielkie wyrzuty sumienia, bo ten pocałunek mi się podobał... a nie powinien.
Po naszykowaniu sobie śniadania na talerz, usiadłam naprzeciwko niego i położyłam jedzenie na stole. Uważnie się mu przyglądnęłam, mając nadzieję, że w końcu się jakoś wytłumaczy, albo przeprosi... cokolwiek. Powie, że to co zrobił było nie na miejscu, albo wręcz przeciwnie stwierdzi , że niczego  nie żałuje. Po prostu chciałam aby to on przejął inicjatywę, nie chciałam zaczynać tej trudnej rozmowy jako pierwsza.
- Czemu się tak wpatrujesz? Coś nie tak? - zapytał, odruchowo poprawiając swoją fryzurę. Jakby kiedykolwiek mógł w niej wyglądać źle. Domyślam się, że nawet gdyby natrafił na ślepą fryzjerkę a w drodze do domu przejechał go kombajn i tak prezentowałby się perfekcyjnie.
- Nie rób sobie jaj. - powiedziałam, patrząc mu prosto w oczy. Nie miałam ochoty na żadne gierki z jego strony, na pewno nie w tej sytuacji.
- Co się stało? - spojrzał na mnie kompletnie zdezorientowany, przerywając jedzenie.
- Dobrze wiesz. - stwierdziłam ostro, chociaż utrzymanie takiego poważnego tonu głosu było dla mnie cholernie trudne podczas gdy spoglądał na mnie tymi swoimi niebieskimi oczami.
- Kurde, przykro mi Julka, ale nie pamiętam z wczoraj... totalnie nic, więc jeżeli coś mi mówiłaś, to opowiedz to jeszcze raz. - poprosił, wyciągając rękę ponad stół i łapiąc mnie za dłoń, która w jednej chwili zaczęła mi się pocić.
- Żartujesz sobie? - spytałam parskając śmiechem, ale tak na prawdę nie było to ani trochę zabawne. Mój organizm zawsze tak reagował kiedy okropnie się denerwowałam.
- Ej wyluzuj. - uśmiechnął się, ukazując rządek swoich białych zębów - Po prostu powtórz mi to, co wczoraj mi mówiłaś. - poprosił jeszcze raz, a kiedy zauważył, że nadal patrzę na niego jak oniemiała dodał - No mówiłaś, że dobrze wiem co, ale nie wiem, więc...
- Okej, łapię. - przerwałam mu, spuszczając głowę i wyrywając rękę z jego uścisku. Poczułam, że żołądek mi się kurczy z nerwów i zaczęłam skubać końcówkę swojej piżamy palcami. Nie wiedziałam jak mam mu to wytłumaczyć. Czy powinnam po prostu powiedzieć mu prosto w twarz, że się całowaliśmy? Przecież skoro tego nie pamięta, to stwierdzi, że jestem chora psychicznie. W moim umyśle zaczęła się rozgrywać walka apropo tego co powinnam teraz zrobić.
- No bo chodzi o to... - zaczęłam, nie wiedząc jak to ubrać w słowa - No bo wczoraj byłeś totalnie pijany jak zresztą wiesz... - zaśmiałam się nerwowo, pytając siebie w duchu co ja właściwie do jasnej cholery robię. Uniosłam powoli wzrok, a kiedy zobaczyłam wpatrującego się we mnie Amerykanina, cała odwaga zniknęła jak bańka mydlana.
- Zresztą nieważne. - stwierdziłam, siląc się do uśmiechu - Miałam wczoraj problem, ale zadzwoniłam dzisiaj do rodziców i wszystko się wyjaśniło. Doła miałam i tyle. - zakończyłam krótko, pośpiesznie wstając od stołu.
- Gdzie idziesz? - zapytał chłopak - Przecież nic nie zjadłaś. - wskazał na pełny talerz, który leżał nietknięty tak, jak postawiłam go tam jakieś dziesięć minut temu.
- Muszę się przewietrzyć. - odparłam, co zresztą było zgodne z prawdą. Czułam, że jeszcze jedna minuta więcej w tym mieszkaniu i po prostu eksploduje. Potrzebowałam przerwy na przemyślenie sobie wszystkiego, co wczoraj miało miejsce.
Narzuciłam na siebie kurtkę i owinęłam się wokół szyi kremową chustą, a następnie założyłam czarne sportowe buty, w których chodziłam na co dzień.
- Na pewno wszystko gra? - zapytał Matt, stojąc u progu kuchni i opierając się o drzwi, sprawiał wrażenie zmartwionego. Ciekawe czy byłby równie przejęty gdybym powiedziała mu o tym co wczoraj wyrabiał.
- Tak, tak. - pokiwałam głową i chowając telefon do kieszeni wyszłam z mieszkania, próbując hamować piekące łzy, które same cisnęły mi się do oczu.

Spacerowałam po parku już ponad godzinę, ale na razie nie miałam zamiaru wracać do domu. Dobrze się czułam z liśćmi, które szeleściły mi pod stopami i z podmuchami wiatru, który lekko smagał mnie po twarzy. Wsadziłam zmarznięte ręce do kieszeni i kopnęłam kamyk, który leżał zaraz u moich stóp. Doszłam do wniosku, że najlepiej będzie obrać taktykę Matta i sama też będę udawać jakby to wszystko się nie zdarzyło. Tak będzie najlepiej, nikogo przez to nie skrzywdzę, może oprócz samej siebie, ale mnie tak czy siak by to przytłaczało, a przynajmniej mogę zminimalizować ofiary. Głęboko odetchnęłam, nabierając w usta świeżego powietrza i ciesząc się chwilą spokoju.
- Julkaaaaaaa! - usłyszałam swoje imię, więc przystanęłam, próbując zlokalizować osobę, która mnie nawoływała. Nagle zobaczyłam, że ktoś mi macha i biegnie w moją stronę. Zmrużyłam oczy, usiłując dostrzec kto zmierza w moją stronę.
- Tu Wlazły, ślepa kuro! - krzyknął mężczyzna, a ja odetchnęłam z ulgą. Jeżeli w ogóle miałam ochotę na jakiekolwiek towarzystwo to tylko i wyłącznie na towarzystwo Mariusza, Winiara, Pita lub Igły. Dzięki bogu to był właśnie jeden z nich.
Gdy już znalazł się przy mnie, przytuliliśmy się na powitanie i ruszyliśmy w dalszy spacer po bełchatowskim parku, który obchodziłam już dzisiaj z 30 razy.
- Poranny trening biegowy? - zapytałam siląc się na uśmiech.
- Tak. - potwierdził, czochrając sobie włosy - Kurde, jakbym wiedział, że dzisiaj kogoś spotkam to z pewnością bym się uczesał. Jeszcze mi tu zaraz wyjedziesz z kamerą jak Igła i potem wykorzystasz to przeciwko mnie! - pogroził mi palcem, a ja obiecałam mu, że nigdy w życiu nie powiem nikomu, jak koszmarną miał dzisiaj fryzurę.
- Jak życie? -  zapytał - A raczej jego brak. - po chwili poprawił się, złośliwie szczerząc zęby w uśmiechu - Wszystkie książki przeczytane, dziennikareczko? Kiedyś będziesz mnie męczyć jak Ci inni? Panie Mariuszu niech pan się na mnie popatrzy. Panie Mariuszu jak smakuje medal? - zniżył głos, starając się naśladować jednego z dziennikarzy - Nie wiem nigdy nie próbowałem! - zaśmiał się w głos, a ja rozbawiona pokręciłam głową.
- Nie śmiej się. Nie każdy jest sportowcem i nie każdy może się obijać jak ty. - odgryzłam się, klepiąc go po ramieniu. - Niektórzy wykonują ciężką pracę przy zatruwaniu życia znanym osobom. Trzeba było się tak nie wybijać i nie być jednym z najlepszych siatkarzy na świecie to może daliby Ci spokój. - wystawiłam w jego stronę język, obiecując, że jak już ukończę studia to nie dam mu ani chwili wytchnienia.
Chwilę sobie jeszcze dopowiadaliśmy, po czym ze śmiechem usiedliśmy na ławce. Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu, podziwiając polską, złotą jesień.
- Matt na pewno takiej nie ma w Ameryce. - stwierdził Mario, oczekując potwierdzenia z mojej strony, jednak kiedy go nie otrzymał, uważnie się mi przyjrzał.
- Zrzedła Ci mina, znowu jakaś kłótnia? - zapytał takim głosem, jakby naprawdę go to obchodziło. Spojrzałam na niego z wdzięcznością, w duchu dziękując za zainteresowanie, bo czułam, że muszę się komuś wygadać.
- Uznajmy, że się nie znamy. Zadam Ci czysto retoryczne pytanie. - odrzekłam spokojnie, a on pokiwał głową na znak, że się zgadza.
- Czy kiedykolwiek czułeś coś do osoby, do której nic czuć nie powinieneś? Chociażby z prostego względu, że na przykład masz chłopaka, którego kochasz i... czysto teoretycznie ta druga osoba też kogoś ma... - zaczęłam gadać tak szybko, że brakowało mi powietrza w buzi, plątałam się w swoich własnych słowach, próbując z grubsza wytłumaczyć Mariuszowi o co mi chodzi, a on siedział w skupieniu i mnie słuchał.
- Po pierwsze - zaczął - Nie widzę, żadnego podobieństwa w tej historii do twojego codziennego życia, więc nie wiem skąd wziął się taki problem. - powiedział ironicznie, jednocześnie ciepło się przy tym uśmiechając. - Przesłanie dla inteligentnych. - dodał, wsadzając dłonie do kieszeni swoich czarnych dresów. - Mam tylko jedną radę. Nie przejmuj się innymi, pomyśl o sobie i o swoim szczęściu. Ktoś taki jak ty niewątpliwie na to zasługuje. Jeżeli całe życie będziesz zadręczać się tym co pomyślą inni, nigdy go nie zaznasz. Wiadomo, że trzeba kierować się zdrowym rozsądkiem, nie jest konieczne doprowadzanie innych do depresji kosztem swojego szczęścia. Zaufaj mi, że na wszystko znajdziesz odpowiednie rozwiązanie kiedy przyjdzie czas, a tymczasem... poobserwuj trochę zachowanie ludzi z twojego otoczenia. - zakończył wypowiedź, biorąc głęboki oddech.
- Kogo poobserwować? - zapytałam zmieszana.
- Doskonale wiesz co robić. - odparł, lekko klepiąc mnie po policzku. Jednak miałam wrażenie, że  nie wiem. Może nie przewidział tego, że nie jestem wystarczająco inteligentna, aby połapać się w jego wskazówkach.
Mimo tego o nic więcej nie pytałam. Wstaliśmy z ławki i powoli skierowaliśmy się w stronę mojego mieszkania. Mario sam zaproponował, że mnie odprowadzi. Kiedy szliśmy chodnikiem, pokazałam mu billboard, który znajdował się po drugiej stronie ulicy i od kilku dni, kiedy wychylałam się z okna, mogłam podziwiać uśmiechniętego Mariusza.
- Jakie to uczucie kiedy widzisz siebie na billboardach? - zwolniłam korku, widząc, że zbliżamy się do naszej kamienicy.
- Dziwnie tak przechodzić obok siebie. Poza tym lepiej wyszedłem w czarnej koszulce. - powiedział z dezaprobatą patrząc na drugiego Wlazłego, którego T-shirt emanował bielą.
- Nie jest źle. - stwierdziłam, próbując powstrzymać się od śmiechu - Wiesz jak zamkniesz jedno oko, zmrużysz drugie...
- Ha ha ha komuś się wyostrza żarcik. - oberwałam od siatkarza łokciem w lewy bok.
- Przepraszam... - podeszła do nas jakaś mała dziewczynka, ściskając mocno telefon w ręku. - Mogę prosić o zdjęcie? - zapytała cichym głosem, sprawiając wrażenie lekko przestraszonej.
Mariusz z szerokim uśmiechem oczywiście się zgodził, a ja przejęłam od niej telefon i zrobiłam im wspólną fotkę. Rozpromieniona dziewczynka podziękowała i w podskokach pobiegła do mamy, która stała nieopodal.
- Jedno zdjęcie, a tyle szczęścia. - pokręciłam głową z niedowierzaniem.
- To cudowne, że w ten sposób mogę wywoływać uśmiech na ich twarzach. Mnie to w zasadzie nic nie kosztuje, a tyle mają radości. - stwierdził rozmarzony, podążając wzrokiem za dziewczynką, która co chwilę się obracała, żeby jeszcze raz spojrzeć na siatkarza.
- Kosztuje Cię to czas. - zauważyłam.
- Masz rację. - zgodził się ze mną kiwając głową - Ale to część mojej pracy, coś jak obowiązek. Oczywiście, że nigdy nie dam rady zrobić tyle zdjęć i podpisać tyle piłek ile oczekiwaliby tego ode mnie kibice. Zawsze kogoś opuszczę, rozczaruje, bo zabraknie mi czasu, ale... wiesz to całkiem miłe. Obcy ludzie chcą mieć z tobą zdjęcie! Mi też to sprawia radochę, takie fajne uczucie... że na serio cenią mnie za to co robię, że robię to dobrze.
- Generalnie masz rację. - przyznałam, ciągnąc go w stronę kamienicy, bo zimno zaczynało mi już doskwierać.
- Zawsze ją mam. - odpowiedział tak jakby było to oczywiste - Że jeszcze tego nie zauważyłaś. - przewrócił oczami, wywołując tym uśmiech na mojej twarzy.
- Dziękuje za szczerą rozmowę i miły spacer. - powiedziałam, gdy już dotarliśmy na miejsce.
- Szampon zawsze gotowy do pomocy. - zasalutował i obdarzył mnie buziakiem w policzek na pożegnanie.
- Zdradzisz mi kiedyś skąd to przezwisko? - zapytałam zaciekawiona, spoglądając na niego spod przymrużonych oczu.
- Chciałabyś. - mrugnął do mnie po czym odwrócił się i pobiegł w stronę swojego domu, który znajdował się na drugim końcu Bełchatowa. Rozczarowana otwarłam drzwi wejściowe, mając nadzieję, że Mario zdąży na obiad, a jego żona nie zarzuci mu, że nawet w te nieliczne dni kiedy mogą być razem on znika gdzieś sobie na cały dzień.
Z zupełnie innym nastawieniem wchodziłam do mieszkania, na mojej twarzy malował się uśmiech, a w sercu spokój. Chyba już wiedziałam co należy zrobić. Mimo tego, że sama myśl o tym przyprawiała mnie o ból brzucha, czułam, że właśnie tak powinnam postąpić. 

I jest! Wyrażajcie proszę swoje opinie w komentarzach bo to bardzo motywuje :)
Piszcie co wam się podoba, a co nie, co należałoby zmienić itp.
Dziesiątka prawdopodobnie w weekend i mogę wam zdradzić, że będzie emocjonująca (przynajmniej taką mam nadzieję ;p) Jak widzicie Szampon złota rada przemówił głównej bohaterece do rozumu. :)